จากสถิติจำนวนผู้ป่วยทั้งหมดที่เข้ารับการรักษาที่แผนกเวชศาสตร์ฟื้นฟูและกายภาพบำบัด โรงพยาบาลพญาไท2 ในปี พ.ศ. 2554- 2555 มีผู้ป่วยด้วยข้อเข่าเสื่อมมาก ผู้ป่วยเหล่านี้เมื่อได้รับการรักษาทางยา การทำกายภาพบำบัด ออกกำลังข้อเข่า ลดน้ำหนักตัว หรือการรักษาทางเลือกอื่นแล้วยังไม่สามารถบรรเทาอาการปวดและความพิการที่เกิดขึ้นได้ ส่งผลให้ผู้ป่วยมีคุณภาพชีวิตที่แย่ลง ผู้ป่วยจึงมีความจำเป็นที่จะต้องเข้ารับการผ่าตัดเปลี่ยนข้อเข่าเทียม เพื่อลดอาการปวด แก้ไขการผิดรูปของข้อเข่า เช่น เข่าโก่ง (genu varus) เข่าชนกัน (genu valgus) เพิ่มองศาการเคลื่อนไหวในการงอและเหยียดของข้อเข่า เพื่อเพิ่มคุณภาพชีวิตให้แก่ผู้ป่วยให้สามารถกลับเข้าร่วมกิจกรรมของครอบครัวและสังคมได้
และพบว่าในปี พ.ศ.2554 – 2555 ผู้ป่วยที่มีแนวโน้มไม่สามารถงอเข่าได้ 90 องศาก่อนกลับบ้านเพิ่มสูงขึ้น เป็นผลจากระดับความเจ็บปวด การอักเสบหลังจากการผ่าตัด และความตึงตัวของกล้ามเนื้อ ซึ่งส่งผลให้ระดับการใช้งานข้อเข่าเทียมด้วยการเดินมีประสิทธิภาพลดลง จึงมีความสนใจที่จะศึกษาปัจจัยที่มีผลทำให้ผู้ป่วยที่ได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนข้อเข่าเทียมหลังเข้ารับการทำกายภาพบำบัดสามารถพัฒนาความสามารถในการเดิน และใช้ชีวิตประจำวันได้ดีขึ้นก่อนที่ผู้ป่วยกลับออกจากโรงพยาบาลไป ซึ่งจากการทบทวนกระบวนการรักษาทางกายภาพบำบัด พบว่า การจัดลำดับกระบวนการรักษาที่มีประสิทธิภาพ รวมถึงการให้คำแนะนำแก่ผู้ป่วยและญาติในการจัดท่าทาง การวางขาที่ถูกต้องร่วมกับการวางแผ่นเย็น มีผลให้ผู้ป่วยลดอาการปวด และมีความสุขสบายก่อนการออกกำลังกายได้ ซึ่งนำการศึกษานี้ไปเป็นแนวทางแก่นักกายภาพบำบัด พยาบาลผู้ดูแลผู้ป่วย และญาติ เพื่อใช้ในการฟื้นฟูข้อเข่าเทียมของผู้ป่วย ให้มีประสิทธิภาพสูงขึ้น
ผู้ป่วยผ่าตัดเปลี่ยนเข่าเทียมปี2556 จะมีอาการปวดลดลงและสามารถพัฒนาการออกกำลังกายได้ตามโปรแกรมและมีพฤติกรรมเคลื่อนไหวท่านั่งงอเข่าไม่ถึง 90° ก่อนกลับบ้าน น้อยลงกว่าปี 2555